Op 5 juli 1942 krijgt Margot een oproep voor een werkkamp in Duitsland. Ze behoort tot de eerste groep Joden in Nederland die wordt opgeroepen. Haar ouders willen haar niet laten gaan, maar wie niet gaat, wordt gearresteerd. Otto en Edith zijn voorbereid en hebben het plan om op 16 juli onder te duiken in de schuilplaats, die Otto achter zijn bedrijfsgebouw heeft ingericht. Vanwege Margots oproep gaan ze eerder.
De ochtend na de oproep verlaten ze hun huis. Aan hun onderhuurder vertellen ze dat ze naar Zwitserland gaan.
Anne schrijft een paar dagen later over de onderduik in haar dagboek.
‘Uit het raam kijken of naar buiten gaan mogen wij natuurlijk nooit. Ook moeten we zachtjes zijn, want beneden mogen ze ons niet horen.’
De familie Frank wordt geholpen door zes medewerkers en vrienden van Otto, maar de magazijnmedewerkers op de begane grond weten niets van de schuilplaats, behalve de vader van helper Bep Voskuijl. Hij is magazijnmeester en houdt een oogje in het zeil.